ให้บอกตัวเองว่า นี่คือวิธีที่ธรรมชาติเปิดโอกาสให้เราได้ต่อสู้ชีวิต เวลาเจองานหนัก ให้บอกตัวเองว่า นี่คือโอกาสในการเตรียมพร้อมสู่ความเป็นมืออาชีพ เวลาเจอปัญหาซับซ้อน ให้บอกตัวเองว่า นี่คือบทเรียนที่จะสร้างปัญญาได้อย่างวิเศษ เวลาเจอความทุกข์หนัก ให้บอกตัวเองว่า นี่คือแบบฝึกหัดที่จะช่วยให้เกิดทักษะในการดำเนินชีวิต เวลาเจอนายจอมละเมียด ให้บอกตัวเองว่า นี่คือการฝึกตนให้เป็นคนสมบูรณ์แบบ (Perfectionist) เวลาเจอคำตำหนิ ให้บอกตัวเองว่า นี่คือการชี้ขุมทรัพย์มหาสมบัติ เวลาเจอคำนินทา ให้บอกตัวเองว่า นี่คือการสะท้อนว่าเรายังคงเป็นคนที่มีความหมาย เวลาเจอความผิดหวัง ให้บอกตัวเองว่า นี่คือวิธีที่ธรรมชาติกำลังสร้างภูมิคุ้มกันให้กับชีวิต เวลาเจอความป่วยไข้ ให้บอกตัวเองว่า นี่คือการเตือนให้เห็นคุณค่าของการรักษาสุขภาพให้ดี เวลาเจอความพลัดพราก ให้บอกตัวเองว่า นี่คือบทเรียนของการรู้จักหยัดยืนด้วยขาตัวเอง เวลาเจอลูกหัวดื้อ ให้บอกตัวเองว่า นี่คือโอกาสทองของการพิสูจน์ความเป็นพ่อแม่ที่แท้จริง เวลาเจอแฟนทิ้ง ให้บอกตัวเองว่า นี่คือความเป็นอนิจจังที่ทุกชีวิตมีโอกาสพานพบ เวลาเจอคนที่ใช่แต่เขามีคู่แล้ว ให้บอกตัวเองว่า นี่คือประจักษ์พยานว่าไม่มีใครได้ทุกอย่างดั่งใจหวัง เวลาเจอภาวะหลุดจากอำนาจ ให้บอกตัวเองว่า นี่คือความอนัตตาของชีวิตและสรรพสิ่ง เวลาเจอคนกลิ้งกะล่อน ให้บอกตัวเองว่า นี่คืออุทาหรณ์ของชีวิตที่ไม่น่าเจริญรอยตาม เวลาเจอคนเลว ให้บอกตัวเองว่า นี่คือตัวอย่างของชีวิตที่ไม่พึงประสงค์ เวลาเจออุบัติเหตุ ให้บอกตัวเองว่า นี่คือคำเตือนว่าจงอย่าประมาทซ้ำอีกเป็นอันขาด เวลาเจอศัตรูคอยกลั่นแกล้ง ให้บอกตัวเองว่า นี่คือบททดสอบที่ว่ามารไม่มีบารมีไม่เกิด เวลาเจอวิกฤต ให้บอกตัวเองว่า นี่คือบทพิสูจน์สัจธรรมในวิกฤตย่อมมีโอกาส เวลาเจอความจน ให้บอกตัวเองว่า นี่คือวิธีที่ธรรมชาติเปิดโอกาสให้เราได้ต่อสู้ชีวิต เวลาเจอความตาย ให้บอกตัวเองว่า นี่คือฉากสุดท้ายที่จะทำให้ชีวิตมีความสมบูรณ์....^^
ทุกวันนี้ที่หลายคนบ่นแพ้ หลายคนบ่นทุกข์ เพราะมองรอบตัวมีแต่ลบนั่นเอง เรื่องนี้เป็นเรื่องเล่าของฝรั่ง เป็นเรื่องที่แสดงภาพได้อย่างชัดเจนของการคิดบวกและคิดลบ เรื่องมีอยู่ว่า...เซลล์แมนบริษัท ก. และบริษัท ข. นั่งเรือลำเดียวกันเพื่อจะขายรองเท้าที่เกาะแห่งหนึ่ง เมื่อถึงเกาะก็พบว่าคนบนเกาะไม่มีใครใส่รองเท้าสักคน เซลล์แมนบริษัท ก. เห็นอย่างนั้นก็เสียใจ โทรศัพท์กลับไปบริษัทด้วยเสียงละห้อยว่า "จะเปิดตลาดขายรองเท้าที่เกาะนี้ไม่ได้แน่นอน เพราะคนบนเกาะ ไม่มีใครใส่รองเท้าเตะเลย"ส่วนเซลล์บริษัท ข.เห็นคนไม่ใส่รองเท้าสักคนก็รีบโทรศัพท์กลับไปบริษัทด้วยความลิงโลด เขาแจ้งว่า "ที่เกาะแห่งนี้เป็นตลาดใหญ่มาก เพราะยังไม่มีใครใส่รองเท้าเลย" เรื่องเดียวแท้ๆ แต่คนมองด้วยดวงตาที่ต่างกัน ทำให้เกิดผลต่างกันลิบลับ
