ชีวิตมนุษย์ ขึ้นชื่อว่าเกิดมาเป็นมนุษย์ ทุกคน หนีไม่พ้น กฏแห่งธรรมชาติ เกิด แก่ เจ็บ ตาย และทุกผู้ทุกคน ก็มีวงเวียนแบบนี้เหมือนกัน แต่ ในเมื่อเรารู้แล้วว่า ชีวิต ก็มีเท่านี้ เราทำได้เพียง ขอให้ถังวาระของเรา แต่เราจะทำอยู่อย่างไรให้มีคุณค่าล่ะ นั้นแหละคือประเด็น เราจะอยู่อย่างไร ให้คนที่อยู่ต่อภายหลังมีความสุขและจดจำเราล่ะ เราจะทำอย่างไร เพื่อให้ คนข้างหลังเดินท่อดำรงอยู่ต่อไปแม้ไม่มีเราได้อย่างภาคภูมิล่ะ ชีวิตคนเรา สั้นนัก เพียงลมหายใจเดี่ยว เรื่องมีอยู่ว่า น้าที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ผมเกิด เป็นโรคร้าย เมื่อวานนี้ผมไปเยี่ยมที่บำรุงราษฏร์ ผมยังคุยกับน้าผมอยู่เลย ถึงแม้เค้าจะเหนื่อย พอผมไปถึงที่ข้างเตียง น้าผมบอกผมว่า ดูแลน้องด้วยนะลูก ช่วยดูแลน้อง และก็ขอให้ใจเย็นๆ เป็นพี่ชายคนโตถ้าให้ได้ก็ขอให้ให้ ผมก็ตอบไปว่าได้อยู่แล้ว แล้วผมก็ผู้ไปอีกว่า เดี่ยวน้าแข็งแรง แล้วเดี่ยวก็ได้กลับบ้านแล้ว ไม่ต้องห่วงสู้ๆ นะครับ อาการน้าผม เมื่อวานที่ผมไปเยียมอยู่ในห้อง ICU ต้องมีเครื่องออกซีเจน เพราะว่าน้าผมเหนื่อยมาก แต่เมื่อวานตอนที่ผมไปเยี่ยม ก็ยังดีอยู่เลย ผมก็ยังอุ่นใจ แต่มาวันนี้ ตอน ประมาณ 4 โมงน้องสาวผมโทรมาหาผมแล้วก็ร้องไห้ บอกว่าน้าไม่ไหวแล้ว ให้ผมรีบมาโรงพยายาล ตอนนี้ หมอ กำลังช่วยปั้มหัวใจกันอยู่ พอผมไปถึงน้าผมก็สิ้นลมสุดท้ายไปแล้ว น้าผมไปสบายแล้วไม่ทรมาณ คนเราจะมีอะไรกันนักหนา ทำได้เพียงทำดีกับทุกคนทำให้ทุกคนมีความสุข ทำให้ตัวเองหมดห่วง ผมว่าเท่านี้ ก็คงพอแล้วสำหรับชีวิต เงินทอง ถึงจะมีมาก แต่ก็เอาไปไม่ได้ สักบาท เราคือคนที่ยังอยู่ต่อ ต้องพยายามทำให้คนรอบข้างมีความสุขให้มากๆ คิดในแง่ดี ไว้เสมอ แต่ก็อย่ามองข้ามอันตรายรอบข้าง คนที่เป็น ญาติ เป็นเพื่อน คนเหล่านี้ จะคอยอยู่ข้างเราเสมอแม้ว่าเราจะยังอยู่หรือไปผ่านโลกนี้ไปแล้ว ชีวิตที่ต้องก้าวเดินต่อไปเพื่อทำให้ทุกคนมีความสุข 02-06-2007
