สายซ้อน ~miss call~ สุดท้ายแห่งชีวิต

**ก่อนอื่นต้องขออภัยสำหรับเจ้าของต้นเรื่องนะค๊ะ** ยาวไปนิดนะค๊ะ แต่อยากให้สาวๆอ่านกัน


เพื่อตอกย้ำคนที่ได้ชื่อว่าลูกทุกคนให้หันกลับมาดูคนที่ส่งเสียคุณเลี้ยงดูคุณมาด้วยความเหนื่อยยาก

วันนี้เราหันไปเหลียวท่านบ้างหรือเปล่า ก่อนจะไม่มี...โอกาสดูแล

เมื่อท่านจากเราไปแล้วการจัดงานใหญ่โตมันไม่มีประโยชน์อะไร

เวลาท่านอยู่ทำไมไม่ทำ?

ความรู้สึกของน้องคนหนึ่งที่บรรยายออกมาจากใจ ในขณะ ที่.... ผมก็เป็นเช่นเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป

เรียน เที่ยว นอน กิน ดึกๆผมก็โทรคุยกับแฟนของผม

ซึ่งทั้งหมดเหล่านี้มันก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผมและผมก็เชื่อว่าใครๆเค้าก็ทำแบบนี้กัน

'จ้า ตัวเอง วันนี้กินข้าวรื้อยาง'

'กินกับอะไรบ้าง แล้วตอนกินตัวเองคิดถึงเค้ามั้ยเนี่ย'

'รู้มั้ยตัวเอง ถ้าเค้าเป็นผีเนี่ย เค้าอยากเป็นกระสือที่รักจะได้เห็นใจไง'

'ตัวเองวางก่อนดิ ก่อนดิ'

ประโยคต่างๆที่ผมได้คิดและคัดสรร เตรียมพร้อมมาต่างๆก่อนโทรผมยังคงใช้เวลาส่วนใหญ่ตอนดึกไป

กับการคุยโทรศัพท์ ระยะเวลาที่ผมได้ใช้ไปในแต่ละครั้งนั้น พอรู้สึกอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว

แต่ผมก็ไม่ชอบนะ หากใครจะมาว่าผมไร้สาระ ก็ไม่เห็นหรอคนส่วนใหญ่เค้าก็ทำกัน

'เอ้อ เกือบลืมไปอีก

อย่างกิจวัตรอีกอย่างนึงของผมก็คือ แม่ของผมมักชอบโทรหาผมทุกวัน'

'ตอนนี้ลูกอยู่หอรึยัง'

'เย็นนี้กินข้าวอิ่มมั้ย'

'วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง'

'อย่าไปเที่ยวที่ไหนไกลนะ'

โธ่!คำถามเดิมๆ ผมก็ตอบไปแบบเดิมๆ แม่ผมก็ไม่เบื่อซักที ยังคงโทรหาผมเป็นประจำ

โชคดีที่ผมพยายามตัดบทคุย ผมกับแม่น่ะคุยกันไม่กี่นาทีก็วางแล้ว ก็มันไม่มีอะไรจะคุยจะให้ผมทำยังไง

จนกระทั่งวันนั้น

'ตัวเองตอบเค้าได้รึยังว่ารักเค้ามั้ย'

เร็วๆสิ เค้ายังอุฒส่าห์

บอกรักตัวเองไปแล้วนะ'

แล้วยังจะใจร้ายไม่บอกรักเค้าอีกหรอ'

*** ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงจากโทรศัพท์บอกผมว่ามีสายซ้อน ผมมองไปที่หน้าจอมันขึ้นชื่อว่า 'Home''

โธ่ แม่โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลย'

ผมไม่สลับสายผม ผมยังคงคุยกับสุดที่รักของผมต่อไป เพราะผมรู้ว่า

สิ่งที่แม่จะคุยกับผมก็คงเป็นประโยคเดิมๆ 'และนั่นก็เป็นโอกาสสุดท้ายที่ผมจะมี

โอกาสฟังเสียงของแม่

'หลังจากนั้นไม่นานทางญาติของผมโทรมาแจ้งผมว่า

เมื่อคืนนี้บ้านของผมถูกขโมยเข้า และแม่ของผมขัดขืนและได้ต่อสู้กับโจรจึงถูกโจรใช้มีดแทงเข้าที่ท้อง

แม่เสียชีวิตเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวญาติของผม เล่าอีกว่าตอนไปพบศพแม่นั้น

ในมือของแม่กำโทรศัพท์ไว้แน่นและเบอร์โทรออกล่าสุดของเธอไม่ใช่โทรแจ้งตำรวจหรือเรียกรถพยาบาล

แต่แม่เลือกที่จะโทรหา 'ผม' สิ่งสุดท้ายในชีวิตที่แม่ผมเลือกที่จะทำคือ...

โทรศัพท์หาผมเพื่อฟังเสียงของผม

วินาทีนั้นน้ำตาของผมไหลอาบแก้ม ผมพูดอะไรไม่ออก มือและตัวของผมสั่น

วันนั้นผมเลือกที่จะคุยกับแฟนผม ดีกว่าที่จะคุยกับแม่ของผม

ผู้หญิงคนเดียวในโลก ที่คุยกับผมเป็นคนแรกในชีวิต

ผู้หญิงคนเดียวที่ผม

สามารถที่จะคุยกับเธอได้ทุกเวลา โดยที่ผมไม่ต้องเตรียมบทพูดใดๆ

ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะประทับใจหรือไม่ ไม่ต้องมีมุข ไม่ต้องมีคำหวานใดๆ

คนเดียวในโลกที่โทรมาหาผมเพียงแค่ฟังผมพูดประโยคเดิมๆ

คนเดียวในโลกที่ไม่ว่าโทรศัพท์เธอจะโปรโมชั่นแพงแค่ไหนก็ยังโทรหาผม

'และคนเดียวในโลกที่เลือกคุยกับผมในวินาทีสุดท้ายในชีวิต'

ในบางครั้งประโยคที่ว่า 'ไม่มีคำว่าสาย หากเราคิดที่จะ แก้ตัว' มันก็ไม่เป็นความจริง

'เพราะบางปรากฏการณ์ในโลก เกิดขึ้นได้แค่ครั้งเดียว'อาจเป็นเพราะเวรกรรมของผม

หลังจากนั้นไม่นานแฟนผมที่ผมใช้เวลาคุยกับเธอวันหลายๆชั่วโมงคุยกับเธอก็ทิ้งผมไป

วันนี้ผมเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้นหลายๆอย่างที่คนส่วนใหญ่ทำมิได้หมายถึงสิ่งที่ถูกต้องเสมอไป

เพราะตัวเราเท่านั้นที่เป็นผู้ต้องรับผลการกระทำของเราเอง

'เราจะรู้ว่าสิ่งใดสำคัญ ก็ต่อเมื่อเราต้องเสียมันไป'

ทุกวันนี้ผมนั่งมองโทรศัพท์ รอที่จะตอบคำถามเดิมๆให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟัง

แต่ผู้หญิงคนนั้น....คงไม่มีอีกแล้ว​

 

ซึ้งอะ (>_<)

 

ง่ะ เศร้า อ่านแร้วรักแม่มากก่าเดิม

 

เส้าง่ะ

 

เศร้าอ่า.....

 

T T ซึ้งมากมายงับ.... โดนจาย....T T

 

ง่ะซึ้งอ่ะ จะร้องไห้เลย
ม่ะมีแม่แล้วเหมือนกันค่ะ

 

เศร้าจัง เศร้าใจ อ่านแล้วจะร้องเหมือนกัน
หนูรักแม่ค่ะ

 

เศร้าจังง่ะ แอบร้องเลย
ม่ายมีแม่เหมือนกันง่ะ

 

สุดๆๆๆ

 

.............

 

ตั้งจัยอ่านจนจบ....โคตรรักแม่เลยวุ้ย แงๆๆๆ

 

เศร้าครับ เสียใจด้วย

แต่ถ้าเป็นคุณๆจะ รับสาย หรือ ไม่รับ ครับ

 

อ่านแล้วเศร้าจัง

 

เรื่องมันเศร้า